از برق ذوالفقـــار تو باران گرفت جان

وز گوشه ی نگاه تو ، احسان گرفت جان

بی تو زمین به خویش نمی دید ابوذری

از بـاده ی ولای تو سلمان گرفت جـان

سرّیست بی گمان که به یک «یاعلی مدد»!

هر بینوای خسته دل و جان، گرفت جان

از هُرم چشم هـای خداوندیِ تو بود

فصلی اگر به نام بـهاران، گرفت جان 

افتاده اند پیش تو اهل نظر به خاک

کز مشرب نگاه تو عرفان گرفت جان

ای راز سر به مُهر خداوند ، ای علی!

از چشمه سار نام تو قرآن گرفت جان