سلام بچه ها.

من طی چند روز گذشته یه اشتباهی کردم.قصد من نجات جون یک نفر بود.ولی این کار من باعث شد تا 2نفر از هم

دیگه جدا بشن.کار من ناخواسته بود ولی من مقصرم،هیچ وقت هم خودم را نمیبخشم.دیگه روم نمیشه توی چشمای

دوستم نگاه کنم.خیلی خجالت میکشم و شرمنده هر2 آنها هستم.از یکیشون طلب بخشش کردم ولی نمیدونم

من را بخشیده یا نه.من به اشتباهم اعتراف کردم.دعا میکنم که من را بخشیده باشه حتی حاضرم به پاهاش بیافتم

تا من را ببخشه.اگه من را نبخشه و حلالم نکنه،اون دنیا بیچاره میشم و عذابهای هزار برابر میکشم.

از طرفی نمیتونم از دوست خودم طلب بخشش کنم.فکر میکنم نمک خوردم و نمکدون شکستم.دوستم هنوز نفهمیده

که من باعث این جدایی شدم.منم دارم ازش جدا میشم چون دیگه طاقت ندارم روی پاهام بایستم و توی چشماش

نگاه کنم و بگم من را ببخش.نه به خاطر غرورم نه،به خاطر 10سال رفاقت نمیتونم جلوش بایستم و عذرخواهی کنم.

امیدوارم هر2 آنها بیان و این مطلب را بخونند و من را ببخشن.

توی زندگیم هیچ وقت دروغ نگفتم چون از علی یاد گرفتم مادر تمام گناه ها دروغ هست و همیشه چشمم به حقایق

بود همانطور که علی بود.ولی این بار بخاطر یک دروغ مصلحتی باعث جدایی شدم.حالا میفهمم که چرا علی اینقدر

از دروغ متنفر بود و به راستی مادر تمام گناه ها،دروغ هست.خدایا به دل هر2 آنها بینداز تا من را ببخشند.

نویسنده:میلاد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: